BABAMIN BAVULU (Orhan PAMUK)

-
1 yazar: Orhan Pamuk
1 yazardan 3 konuşma: 1. “Babamın Bavulu” - 2006 Aralık ayında Nobel Edebiyat Ödülü’nü alırken / 2. “İma Edilen Yazar” - Amerika’da çıkan World Literature (Dünya Edebiyatı) dergisince verilen Puterbaugh Ödülü’nü alırken / 3. “Kars’ta ve Frankfurt’ta” - Alman Kitapçılar Birliği’nce verilen Barış Ödülü’nü alırken
3 konuşmadan 1 kitap: Babamın Bavulu

“Küçük, siyah, deri bavulu, kilidini, yuvarlak kenarlarını ta çocukluğumdan biliyordum. Babam kısa süren yolculuklara çıkarken ve bazen de evden iş yerine bir yük götürürken taşırdı onu. Çocukken bu küçük bavulu açıp yolculuktan dönen babamın eşyalarını karıştırdığımı, içinden çıkan kolonya ve yabancı ülke kokusundan hoşlandığımı hatırlıyordum. (Babamın Bavulu – Aralık 2006, Stockholm)”

                                               * * * * *

“Babamın büyük bir kütüphanesi vardı, gençlik yıllarında, 1940’ların sonunda, İstanbul’da şair olmak istemiş, Valéry’yi Türkçe’ye çevirmiş, ama okuru az, yoksul bir ülkede şiir yazıp edebi bir hayatın zorluklarını yaşamak istememişti. Babamın babası – dedem – zengin bir iş adamıydı, babam rahat bir çocukluk ve gençlik geçirmişti, edebiyat için, yazı için zorluk çekmek istemiyordu. (Babamın Bavulu – Aralık 2006, Stockholm) ”

                                               * * * * *

“Asıl korkum, bilmek, öğrenmek bile istemediğim asıl şey ise, babamın iyi bir yazar olması ihtimaliydi. Babamın bavulunu asıl bundan korktuğum için açamıyordum. Üstelik bu nedeni kendime söyleyemiyordum bile. Çünkü babamın bavulundan gerçek, büyük bir edebiyat çıkarsa babamın içinde bambaşka bir adam olduğunu kabul etmem gerekecekti. Bu korkutucu bir şeydi. Çünkü ben o ilerlemiş yaşımda bile babamın yalnızca babam olmasını istiyordum; yazar olmasını değil. (Babamın Bavulu – Aralık 2006, Stockholm) ”

                                               * * * * *

“Benim için yazarlığın sırrı, nereden geleceği hiç belli olmayan ilhamda değil, inat ve sabırdadır. Türkçe’deki o güzel deyiş, ‘iğneyle kuyu kazmak’, bana sanki yazarlar için söylenmiş gibi gelir. (Babamın Bavulu – Aralık 2006, Stockholm) ”

                                               * * * * *

“Kitaplarıyla bir odaya kapanan ve kendi içinde bir yolculuğa çıkan yazar, orada yıllar içinde iyi edebiyatın vazgeçilmez kuralını da keşfedecektir: kendi hikâyemizden başkalarının hikâyeleri gibi ve başkalarının hikâyelerinden kendi hikâyemizmiş gibi bahsedebilme hüneridir edebiyat. Bunu yapabilmek için yola başkalarının hikâyelerinden ve kitaplarından çıkarız. (Babamın Bavulu – Aralık 2006, Stockholm) ”


                                               * * * * *

“Emreden, yasaklayan, ezen, cezalandıran sıradan bir baba olmadığı, beni her zaman özgür bırakıp bana her zaman aşırı saygı gösterdiği için de ona müteşekkirdim. (Babamın Bavulu – Aralık 2006, Stockholm) ”

                                               * * * * *

“İnanabildiğim sıkı, yoğun, derin bir roman parçası beni her şeyden daha çok mutlu eder ve hayata bağlar. Yazarının ölü olmasını da tercih ederim. Küçük bir kıskançlığın gölgesi, içten gelen hayranlığımın tadını kaçırmasın diye. (İma Edilen Yazar – Nisan 2006, Oklahoma)”

                                               * * * * *

“Bir otuz yıl daha roman yazabilmeyi ve bu bahaneyle başka kimliklere bürünerek yaşamayı çok isterim. (İma Edilen Yazar – Nisan 2006, Oklahoma)”

                                               * * * * *

“Böylece iyi romanlar aracılığıyla, önce başkalarının sonra kendimizin sınırlarını değiştirmeye çalışırız. Başkaları ‘biz’ olur, biz ‘başkası’. Elbette bir roman her iki işi de aynı anda yapar. Hem kendi hayatımızı bir başkasının hayatı gibi anlatır, hem de ötekilerin hayatını kendi hayatımız gibi yazabilme imkânını bize açar. (Kars’ta ve Frankfurt’ta – Ekim 2005, Frankfurt)”

                                               * * * * *

“Resme ve yazıya beni bağlayan şey şu sıkıcı, boğucu ve umut kırıcı bildik tanıdık dünyadan daha derin, daha karmaşık ve daha zengin bir ikinci dünyaya sığınma isteğidir. (Kars’ta ve Frankfurt’ta – Ekim 2005, Frankfurt)”

                                               * * * * *

“Bana kalırsa hayat, ancak bir çerçeveye sığarsa bizi mutlu edebilen, olağanüstü karışık, tuhaf ve anlaşılması zor bir şey. Çoğu zaman mutluluğumuzun ve mutsuzluğumuzun nedeni yaşadığımız hayattan çok, ona verdiğimiz anlam. (Kars’ta ve Frankfurt’ta – Ekim 2005, Frankfurt) ”
                                          ▬    ▬      
İlginizi çekebilir:
1.Sanat İnsanlarımız - Oktay Akbal

Bu Haftaki Tercihleriniz

kitap performans ödevi

-
Merhaba Sevgili Kitap Dostları, Başlık sizi şaşırtmasın. Bu hafta herhangi bir kitap tanıtımı yapmıyorum. Bugün, kitap incelemesi yapan bir öğrencimin ödevi hakkında yazmak istedim. Ödev mayıs ayında bana teslim edilmişti; ancak yazısını yazmak bugüne kısmetmiş. Şu anki eğitim sisteminde sözlüler “performans notu” olarak adlandırılmakta. Dolayısıyla “Bugün sözlü var” ifadesi de artık tarihe karıştı. Öğrenciler bir dönem içerisinde yaptıkları çalışmalardan, derse katılımdan “performans notu” alıyorlar. Bu not her dönem için, sayısı derse göre değişse de, en az iki tane olmak durumunda. Biz de okulumuzun edebiyat öğretmenleri olarak her eğitim yılı başında toplanıp değişiklikleri değerlendiriyor, yıl içinde yapacaklarımızı kararlaştırıyoruz. 2017 Eylül ayında da uygun sınıflarda ikinci dönem performans notlarından birini kitap incelemesinden verelim diye karar almıştık. Kitap okumaya hemen her sınıfta vakit ayırmakla birlikte performans çalışması biraz daha ayrıntılı
YAZININ DEVAMI »

BİR ÖMÜR BÖYLE GEÇTİ (Faruk Nafiz ÇAMLIBEL)

-
Faruk Nafiz Çamlıbel ’ in  ,  “ Han Duvarları, Çoban  Çeşmesi, Kıskanç ”  adlı şiirlerinin de bulunduğu bir kitap:  “Bir Ömür Böyle Geçti ” Peki sizin ömrünüz nasıl geçiyor? Habersiz mi, rüzgar gibi mi...? Belki de geçen ömür ya da zaman değil, bizleriz.  Ancak, Nafiz ’ in dediği gibi bir ömür bin bir murada yetmiyor olabilir. Ya da kim bilir?...  “ Hayat bir andır; o da bu andır! ” 
YAZININ DEVAMI »

GÖRÜNMEZ KENTLER (Italo CALVİNO)

-
Kentler… Pek çok kişinin bir arada yaşadığı, gezdiği, çalıştığı, güldüğü, ağladığı yerleşim alanları. Kentler de tıpkı insanlar gibi. Nasıl ki her insanın ayrı bir kimliği, kişiliği varsa her kentin de ayrı bir rengi, sesi, duruşu var. Italo Calvino da “Görünmez Kentler” kitabında kentlerin kendine has özelliklerini aktarmış.
YAZININ DEVAMI »

GÖR BENİ (Azra KOHEN)

-
Azra Kohen. İsmini duyduğum, merak ettiğim; ancak kitaplarını okuma fırsatı bulamadığım isimlerdendi. Ocak ayında Ayşe Ümit Karabacak'ın youtube kanalında Azra Kohen’in yeni kitabı “Gör Beni” karşıma çıkınca, artık zamanıdır dedim. Tesadüfe bakın ki birkaç gün sonra “okuma kulübü”ndeki arkadaşlar da aynı heyecanla “Kitabımız geldi. Yaşasın!” demezler mi? Demek ki bu kitabı okumam artık kaçınılmazdı. Bu arada parantez açıp bilmeyenler için aktarayım, okulumuzda 8-10 öğretmen arkadaşın oluşturduğu bir “okuma kulübü” var. Her ne kadar sıralı ve süreli okuma yapmaktan pek hoşlanmadığım için kulübe dâhil olamasam da sağolsun arkadaşlar okuma konusunda ufkumuzu açıp, ödünç verme konusunda yardımcı oluyorlar. Parantezi kapatıp devam edeyim. Kitabı alıp şöyle bir baktığımda özellikle arka kapaktaki tanıtım yazısından oldukça etkilendim. Ağzımdan gayri ihtiyari şu sözcükler dökülmüş: “Ya arkadaşlar, okuduktan sonra biriniz de beni görse!”. Arkadaşlar arasında gülüşmeler olunca far
YAZININ DEVAMI »

ADSIZ ÜLKE (Alain-FOURNİER)

-
Dostluk, arkadaşlık... İlk gençlik yıllarında başlayan ve yıllarca devam eden bir sevgi bağı. İlginç olaylar, beklenmedik durumlar ve tesadüfler... Bütün bunların dinginlik içinde anlatıldığı bir öykü. Yirmi sekiz yaşında 1. Dünya Savaşı sırasında cephede ölen Alain-Fournier ’in yayımlanan tek romanı:  “Adsız Ülke ” .
YAZININ DEVAMI »